افطار و سنت‌های فرهنگی ـ اجتماعی آن آیینی که در یونسکو ثبت جهانی شده است

آئین افطار، سنت کهن و رسمی پسندیده و شادمانه است که از سالیان متمادی در فرهنگ دینی و آئینی مردم مسلمان جهان و ایرانیان جای دارد. این مراسم، که یک باور دیرینه و نیکوست، از یک افطاری ساده شروع شده و تا نذر وخیرات برای همه اقشار مردم گستردش می‌یابد.
سید احمد برآبادی در یادداشتی نوشت: وعده غذائی افطاری در پایان یک روز روزه داری که نشان همت، باور ارزشمند، پرهیزکاری و خویشتن داری مسلمانان است صورت می‌پذیرد. افطاری بیش از یک خوراک ساده است. در نهاد این رویداد شادمانه باور‌های مردم داری، خیرخواهی، نوع دوستی، اخلاق انسانی و احترام به نعمت غذا نهفته است.
این آیین در مساجد، تکیه‌ها، حسینیه‌ها، میدان‌ها، بازار‌ها، غذاخوری‌ها به صورت عمومی و گاه محدود برگزار می‌شود.
افطار توسط افرادی از هر گروه سنی، جنسیتی، متعلق به پیشینه‌های مختلف اجتماعی، فرهنگی و آموزشی که اسلام را به‌عنوان دین خود و این عنصر را نیز به عنوان یکی از نماد‌های دینی خود می‌شناسند، اجرا و از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شود. افطار در واقع بخش جدایی‌ناپذیر از فرهنگ و هویت آن‌هاست
در ایران غذا‌های محلی بیشماری وجود دارد اما برخی از غذا‌ها در سطح ملی عرضه می‌شوند که از آن جمله می‌توان به زولبیا و بامیه، حلیم، خرما، پنیر، نان‌های سنتی لواش، بربری، سنگک، تافتون و…. اشاره کرد.
افطار و سنت‌های فرهنگی ـ اجتماعی آن به عنوان بیست و سومین عنصر میراث فرهنگی ناملموس ایران در پرونده‌ای بین‌المللی و مشترک با کشور‌های جمهوری آذربایجان، ترکیه و ازبکستان در فهرست جهانی یونسکو در سال۲۰۲۳ میلادی (۱۴۰۲ خورشیدی ) قرار گرفت.