قدمت ساخت کفش های سنتی بیرجندی از قبیل چپت و همچنین کفش های زمستانی و تابستانی بیش از 100سال می باشد. سابق به آن “چپ پات” هم گفته می‌شده که احتمالا به دلیل شباهت لنگ های چپ و راست آن بوده که جهت دار نبوده و موقع پوشیدن آن پای چپ و راست اشتباه می شده است. چَپَّت (cappat) به نوعی چارق معمولی گفته می شد که بند بلند ندارد و آن را از چرم و لاستیک می سازند . این پای افزار بیشتر مورد استفاده چوپانان و کشاورزان بوده و هست . صادرات چپت از بیرجند به شهرهای اطراف و استانهای دیگر و حتی خارج از مرزهای ایران، دلیلی بر متمرکز بودن کارگاههای تولید این پای پوش سنتی تا حدود 20 سال پیش می باشد. ساخت این کفش سنتی به صورت موروثی درخانواده هنرمندان پیشکسوت، تداوم داشته است.
چپت دوزی با شماره 1317 در فهرست میراث معنوی کشور(ناملموس) به ثبت رسیده است.
