بشرویه؛ شهر چهارصفه‌ها
شهرستان بشرویه در فاصله 300 کیلومتری مرکز استان واقع شده و دارای دو بخش اِرِسک و مرکزی است. این شهر در موقعیت 53،33 درجه شمالی و 57،25 درجه شرقی، در شرق کشور و شمال غرب استان خراسان جنوبی بر لبه کویر واقع است. به دلیل این موقعیت جغرافیایی، آب و هوای این شهر گرم و کویری است. این شهرستان از غرب و جنوب با شهرستان طبس، از شرق با شهرستان فردوس و از شمال با استان خراسان رضوی همجوار است و براساس سرشماری سال 1390 جمعیت این شهرستان24640 نفر است. تاریخچه
وجود تپه های باستانی متعلق به دوران پیش از تاریخ و آثاری مانند قلعه دختر یا پل ترناو مربوط به دوران تاریخی در حوزه شهرستان، نشان از قدمت بسیار بالای این منطقه باستانی دارد. شهر رَقَّه در اوایل دوران اسلامی یکی از اماکنی است که ناصرخسرو قبادیانی سیّاح معروف از آنجا گذشته و مسجد جامع آن، احتمالا همان مسجدی است که وی از آن نام برده است. اما شهر بشرویه احتمالا در اواخر دوره ایلخانی و با مهاجرت و به هم پیوستن مردم آبادی های دور و نزدیک در ناحیه ای که در آن زمان به گَلَه حوض مشهور بوده، شکل می گیرد و ساختار شهری خود را نیز در دوره تیموری سامان می بخشد. قدیمی ترین کتابی که از بشرویه نام برده جغرافیای حافظ ابرو در دوره تیموری و قرن نهم هجری است. شهر تاریخی بشرویه، چهار محله اصلی به نام های میانده، مُقری، سَرپل و پایین محله دارد. از نظر موقعیت نیز راه هایی که یزد و اصفهان را در گذشته به هرات متصل می کرد، از بشرویه می گذشت. بشرویه به شهر چهارصفه ها معروف می باشد و آن به دلیل وجود خانه های چهارصفه و بادگیرهای فراوانش است.
بافت تاریخی شهر بشرویه در تقارن با جریان زندگی فعلی ساکنانش در ردیف یکی از ارزشمندترین اماکن دارای بافت تاریخی کشور قرار میگیرد که در سال 1381 با شماره 7836 در فهرست میراث فرهنگی کشور به ثبت می رسد. بناهای عام المنفعه و منازل باشکوه آن دوره زمانی صفویه تا قاجار را در برمی گیرد. این بافت تاریخی ارزشمند از 4 محله میانده، پایین محله، مقری و سرپل تشکیل می شود که در هر کدام از آنها شواهد ارزشمندی از تاریخ باشکوه شهر نهفته است. بی تردید بشرویه را باید شهر بادگیرها و چهار صفه ها دانست. در جای جای این شهر منازل باشکوه دو ایوانه و چهار ایوانه، بادگیرهای یک سویه و چهارسویه و از همه مهمتر کلاه فرنگی ها و حوض خانه ها جلوه گر است. صنایع دستی و هنرهای سنتی
به گواه تاریخ بشرویه مرکز مهم برک بافی خراسان در دوره متاخر اسلامی محسوب می شده است. هنرهایی از قبیل منسوجات سنتی، چلنگری، مسگری، حصیر بافی، پخل بافی، سفالگری، گلیم بافی، جاجیم بافی، پتک بافی و غیره از جمله صناعات دستی رایج در بشرویه بوده است.
شهرستان بشرویه در فاصله 300 کیلومتری مرکز استان واقع شده و دارای دو بخش اِرِسک و مرکزی است. این شهر در موقعیت 53،33 درجه شمالی و 57،25 درجه شرقی، در شرق کشور و شمال غرب استان خراسان جنوبی بر لبه کویر واقع است. به دلیل این موقعیت جغرافیایی، آب و هوای این شهر گرم و کویری است. این شهرستان از غرب و جنوب با شهرستان طبس، از شرق با شهرستان فردوس و از شمال با استان خراسان رضوی همجوار است و براساس سرشماری سال 1390 جمعیت این شهرستان24640 نفر است. تاریخچه
وجود تپه های باستانی متعلق به دوران پیش از تاریخ و آثاری مانند قلعه دختر یا پل ترناو مربوط به دوران تاریخی در حوزه شهرستان، نشان از قدمت بسیار بالای این منطقه باستانی دارد. شهر رَقَّه در اوایل دوران اسلامی یکی از اماکنی است که ناصرخسرو قبادیانی سیّاح معروف از آنجا گذشته و مسجد جامع آن، احتمالا همان مسجدی است که وی از آن نام برده است. اما شهر بشرویه احتمالا در اواخر دوره ایلخانی و با مهاجرت و به هم پیوستن مردم آبادی های دور و نزدیک در ناحیه ای که در آن زمان به گَلَه حوض مشهور بوده، شکل می گیرد و ساختار شهری خود را نیز در دوره تیموری سامان می بخشد. قدیمی ترین کتابی که از بشرویه نام برده جغرافیای حافظ ابرو در دوره تیموری و قرن نهم هجری است. شهر تاریخی بشرویه، چهار محله اصلی به نام های میانده، مُقری، سَرپل و پایین محله دارد. از نظر موقعیت نیز راه هایی که یزد و اصفهان را در گذشته به هرات متصل می کرد، از بشرویه می گذشت. بشرویه به شهر چهارصفه ها معروف می باشد و آن به دلیل وجود خانه های چهارصفه و بادگیرهای فراوانش است.
بافت تاریخی بشرویه
بافت تاریخی شهر بشرویه در تقارن با جریان زندگی فعلی ساکنانش در ردیف یکی از ارزشمندترین اماکن دارای بافت تاریخی کشور قرار میگیرد که در سال 1381 با شماره 7836 در فهرست میراث فرهنگی کشور به ثبت می رسد. بناهای عام المنفعه و منازل باشکوه آن دوره زمانی صفویه تا قاجار را در برمی گیرد. این بافت تاریخی ارزشمند از 4 محله میانده، پایین محله، مقری و سرپل تشکیل می شود که در هر کدام از آنها شواهد ارزشمندی از تاریخ باشکوه شهر نهفته است. بی تردید بشرویه را باید شهر بادگیرها و چهار صفه ها دانست. در جای جای این شهر منازل باشکوه دو ایوانه و چهار ایوانه، بادگیرهای یک سویه و چهارسویه و از همه مهمتر کلاه فرنگی ها و حوض خانه ها جلوه گر است. صنایع دستی و هنرهای سنتی
به گواه تاریخ بشرویه مرکز مهم برک بافی خراسان در دوره متاخر اسلامی محسوب می شده است. هنرهایی از قبیل منسوجات سنتی، چلنگری، مسگری، حصیر بافی، پخل بافی، سفالگری، گلیم بافی، جاجیم بافی، پتک بافی و غیره از جمله صناعات دستی رایج در بشرویه بوده است.
فارسی 
English