| نخل در لغت به معنی درخت خرما است . ودر اصطلاح حجله مانندی است که از چوب میسازند و وسط آن را با شال های مختلف تزئین می کنند . روز عاشورا این نخل ها به شکل نمادین به عنوان تابوت امام حسین (ع) به حمل می کنند. در روایات ذکر شده که امام حسین (ع) را روی شاخه های درخت خرما گذاشته و به محل دفنش بردند وشاید این کار مهمترین دلیل برای نامیدن نخل باشد.
در شهرهای مختلف استان اجرا میشود ونوع تزئین وتعداد آن فرق می کند.شکل ظاهری نخل هابه صورت یک جناغ قوسی شکل است. برخی نخل ها بیش از یک تن وزن دارد .بستن نخل ها با مهار تمامی چوب های نخل با مهارت خاص توسط نخل بند انجام می شود. دربعضی از مناطق از روز هشتم نخل را می بندندو فردی از بزرگان و سادات محل به کار آن ها نظارت می کند. نخل را در بعد از ظهر تاسوعا و عاشورا حرکت می دهند و به مسجد می برند. در آن جا نخل را که حدود ده متر ارتفاع دارد روی دست چرخانده و از این طرف حسینیه به آن طرف حسینیه می برند. با این که کنترل نخل بسیار مشکل است، این کار به تندی و هیجان و با شور و حال خاصی اجرا می شود و معتقدند که نخل خودش می چرخد.اگر نخل به زمین بیافتد معتقدند که بزرگ و سر گروه نخل بندها در آن سال خواهد مرد.در اطراف نخل کسانی مواظب هستند تا بچه ها جلو نیایند. در روستاهای درخش، نخل چهار پایه دارد و هر پایه را یکی از اعضای طایفه های روستا به دوش می گیرد.این مراسم با شماره 706 در فهرست میراث معنوی کشور(ناملموس) به ثبت رسیده است.
|
