سیاه چادر نوعی مسکن عشایری است که از موی بز و توسط زنان عشایر بافته می شود. سیاه چادرها به دلیل خواص ویژه مو از جمله ضد نفوذ بودن در برابر آب در هنگام بارندگی، در دسترس و ارزان قیمت بودن، سبک بودن و جمع آوری و حمل راحت، جلوگیری از نفوذ حیوانات خزنده و گزنده به داخل چادر و جلوگیری از ورود سرما در زمستان و گرما در تابستان مورد استفاده عشایر قرار می گیرد.
روستای عشایری سیدال از قدیم بر اساس نظام خانی اداره می شده و خان یا رییس محله همه کاره روستا بوده و در طراحی، کیفیت، قیمت گذاری و فروش سیاه چادر تأثیر گذار بوده است و نقوش تزیینی سیاه چادر بر اساس نظر خوانین محلی بر روی سیاه چادرها ایجاد می شده که با توجه به تغییر فرهنگ خان نشینی، روند تولید بر اساس تقاضای مشتریان تا کنون ادامه داشته است.
سیاه چادرهای سیدال غالباً به صورت منقوش دارای حاشیه با نقوش ساده و گاها تصاویری از بز کوهی و چوپان در متن سیاه چادر می باشد که با رنگ سفید و یا کرمی روشن پشم اجرا می¬گردد که وجه اصلی تمایز آن با سایر سیاه چادرهای منطقه می باشد.
تولید مواد اولیه از قبیل موی بز و کلیه کارهای مقدماتی تولید از جمله ریسیدن مو، حلاجی و تابانیدن نخ در روستا و با همکاری زنان و مردان انجام می¬گیرد. قدمت هزار ساله سیاه چادر بافی در منطقه بالاخص تولید این دستبافته و ویژگی های کیفیتی و زیبایی و تولید بالای سیاه چادر در این روستا موجب معروفیت و تمایز سیاه چادر آن با سایر نقاط استان گردیده است.این مهارت با شماره 2230 در فهرست میراث معنوی کشور(ناملموس) ثبت گردیده است.
